Er zijn twee manieren om de eurocrisis op te lossen binnen het huidige systeem:
1. je haalt het geld dat nodig is om de gaten te vullen – die de banken zelf veroorzaakt hebben – bij de Europese burgers weg, wat bezuinigingen noodzakelijk maakt en resulteert in meer armoede en een crisis onder de middenstand
2. de ECB drukt geld waarmee de economie en de sociale welvaart in stand gehouden kunnen worden.
Het lijkt mij dat de tweede oplossing de beste is. Dat is al herhaaldelijk gebleken, onder andere in Amerika toen Franklin Roosevelt na de Wall Street crash van 1929 en de Grote Depressie die daar op volgde, met zijn New Deal het land weer uit de crisis trok. De politiek van de voorganger van F. Roosevelt, Herbert Hoover, was gebaseerd op meer invloed van de markt. Dat leidde tot de depressie.
Maar het ondemocratische Europa kiest voor de eerste aanpak. Dat is een regelrechte weg naar ellende en een verdieping van de depressie. Het is ook een verdere ontwikkeling naar een nog ondemocratischer, totalitair Europa, waarin de beslissingen genomen worden door een paar staatshoofden zonder ruggespraak met hun parlementen of de bevolking. Dat betekent het einde van de soevereiniteit van Europese staten en het einde van de democratie.
DePers: "De 17 eurolanden gaan een eigen verdrag sluiten om strengere begrotingsdiscipline af te dwingen. Dat zei premier Mark Rutte vrijdagochtend na afloop van een treffen van de Europese regeringsleiders in Brussel.
In het nieuwe verdrag komen ,,zo veel mogelijk automatische sancties'' voor begrotingszondaars, aldus een tevreden premier Mark Rutte. Deze kunnen alleen teruggedraaid worden door een gekwalificeerde meerderheid. ,,Het is dan niet meer zo dat met een gezellig onderonsje tussen landen zomaar iets geregeld kan worden.''
Met andere woorden, landen die de belangen van hun bevolking voor ogen hebben zullen gestraft worden, en dat is vastgelegd zonder enig overleg met de bevolking van de Europese landen. Maar een eventuele latere wijziging van deze sancties zal niet zo eenvoudig meer gaan. Het is gewoon cynisch. Dat is even cynisch als artikel 123 van het Verdrag van Lissabon dat stipuleert dat 'het rechtstreeks kopen door de Europese Centrale Bank of nationale centrale banken van schuldbewijzen, is verboden'. Dat is een regel die uitgaat van het primaat van de financiële markt.
Het opkopen van schulden met geld dat de ECB zelf drukt (het creëren van geld, wat eigenlijk nu gebeurt door de banken die geld uitlenen dat ze niet hebben) is dé oplossing, de 'nucleaire optie' zoals dat heet. Vreemd toch dat dit verboden is, terwijl het bestaande systeem ook geld creëert en het juist dit bestaande systeem is dat voor een gigantische crisis heeft gezorgd omdat er geen controle, geen leiding is over de markt, een controle die de ECB wel zou kunnen en moeten uitoefenen. Maar men kiest duidelijk voor het systeem van de vrije markt. Dat kan alleen maar uitlopen op een nog grotere crisis omdat nationale staten niet meer in staat zullen zijn om nationaal maatregelen te nemen om een economische crisis in eigen land aan te pakken. Op deze manier stevenen wij af op een crisis die die van de jaren dertig ver zal overtreffen.
Merkel, Sarkozy en Van Rompuy
Why Merkel-Sarkozy pact is doomed to fail: "Markets rallied this week on hopes that the leaders of the European Union will at long last solve the region’s budget crisis. Center stage is the new proposal from Angela Merkel and Nicolas Sarkozy. They want to turn Europe into, effectively, a federal government, with the power to impose budget discipline on wayward members.
Their proposal is preposterous. Anything can happen in this life, but it would be remarkable indeed if this idea got off the ground. Anyone pinning their hopes that this will solve the crisis needs to think it through.
Why would the Portuguese accept the right of Germany to impose budget cuts on their country? Why would the Greeks?
It’s absurd. There is no reason why these countries should have to surrender sovereignty. They can simply, where necessary, default. A default by, say, Louisiana would not destroy the dollar. Neither did the bankruptcy of Enron or Lehman."
Het storten van steeds meer geld in de kassen van insolvente banken is hetzelfde als het storten van geld in een bodemloze put. Alle banken blijven in het huidige systeem per definitie insolvent, want een run, veroorzaakt door geruchten (of afwaarderingen door creditrating instellingen) op de beste AAA bank, betekent gegarandeerd een faillissement.
Het onverantwoordelijk afwaarderen van de kredietwaardigheid van banken staat gelijk aan het verspreiden van geruchten. Het is meten met twee maten, ten voordele van de banken van andere landen (die veel geld verdienen met de hogere rentes die ze na een afwaardering kunnen opeisen) en met als uiteindelijk gevolg dat we een economisch systeem krijgen waarin de falende neolibeale dogma's tot wet zijn verheven. Deregulering, privatisering en globalisering zijn andere woorden voor een neoliberale anarchie, waarin de staat als controle en leidinggevend apparaat zogoed als is opgeheven, en enkel nog bestaat om de belangen van de neoliberale nomenklatura te dienen en het volk in bedwang te houden.
De eurocrisis is georganiseerd, net zoals armoede overal ter wereld georganiseerd is, bepaald door wetten en belangen. De opperste macht, die van het creëren van geld, is nog steeds in handen van private banken. Dat is het eigenlijke probleem. Vreemd genoeg wordt enkel gezeurd over de mogelijkheid dat geldcreatie door de nationale banken inflatie tot gevolg zou hebben, maar hoor je datzelfde argument nooit over de geldcreatie door de banken, terwijl we nu juist een crisis meemaken die veroorzaakt is door die ongedekte geldcreatie door banken. Het inflatie-argument is een mythe; er was geen inflatie onder Roosevelt. Waarom zou er hyperinflatie ontstaan als de staat geld creëert en niet als Goldman Sachs dat doet? Met andere woorden, de banken, de financiële markt, hebben de touwtjes in handen en leggen hun wil op aan de burgers. Regeringen en staten zijn nu schuldplichtig aan de banken en deze situatie wil de financiële markt kost wat kost zo houden.
Zo komen 'beschavingen' aan hun eind, door het stug vasthouden aan hun falende dogma's en weigeren te zoeken naar oplossingen die het hele systeem aanpassen aan de noden van de tijd.