Flora te Riet is gisteren ter inzage getogen naar stadsdeelkantoor Zuidoost voor het inzien van de aanvraag voor een vergunning van Amsterdam Open Air. Nu het Informatiecentrum was opgedoekt verliep de procedure enigszins anders. Zij kreeg een volgnummer, werd even later opgeroepen en naar een muffe spreekkamer geleid. Zij kreeg de opdracht om daar te blijven zitten en niets te kopiëren. Leuk is anders. Er kwam ook een controleur/chaperon bijzitten die Flora in de gaten moest houden. Op de aanvraag van Open Air, 2e versie 28 februari 2014, staat op elke pagina ‘vertrouwelijk’ en voorin een zeer streng copyright beding. Ook bij de andere stukken staan copyright bedingen. Nogal raar, want het zijn stukken bedoeld om ter inzage te liggen en de burgers te informeren en de kans te geven een zienswijze in te sturen. De chaperon moest op een gegeven moment weg en werd vervangen door iemand anders.
Een ter plekke geschreven en ingediend WOB verzoek zou het mogelijk moeten maken om wel kopieën te maken van de aanvraag. Toen de spreekkamer dringend nodig bleek voor andere doelen, werd zij eerst verzocht morgen weer terug te komen. Dat weigerde zij. Toen zou er wel een kopie gemaakt kunnen worden, vooruitlopend op de behandeling van het WOB verzoek, zodat de spreekkamer vrij zou komen en de chaperon weer gewoon zijn werk kon gaan doen. Helaas, na 20 minuten kwam de mededeling dat er geen capaciteit was om te kopiëren, maar dat de kopie opgestuurd zou worden. Daarop verzocht zij de stukken verder ter plekke te mogen inzien. Dat kon, met chaperon, tot drie uur.
Een kopie ter plekke maken bleek technisch niet mogelijk wegens gebrek aan capaciteit. Niet genoeg mensen om te kopiëren, neem ik aan. Inderdaad, honderden pagina’s kopiëren kost heel wat tijd. Het WOB verzoek zou wel zo’n twee weken in beslag nemen. Dus zouden de documenten eigenlijk niet geleverd kunnen worden voor de inlevertermijn van twee weken om een bezwaar in te dienen zou zijn afgelopen. De kopieën moesten wel betaald worden. Er moest leges betaald. Maar hoeveel dat was wist men niet. In totaal hebben zich zes ambtenaren zichtbaar met dit simpele inzageverzoek bemoeid.
In elk geval werd tijdens het lezen van de stukken duidelijk dat Amsterdam Open Air weer wil uitbreiden. Per dag verwacht men 25.000 bezoekers. Dat betekent ook meer schade aan weiden en bomen, meer overlast. Er ontbraken een aantal bijlagen en het hele veiligheidsplan en de objectenportfolio. In de stukken stonden nog heel wat onduidelijkheden, waarover later meer.
Je bent heel wat uren kwijt als je al die stukken wil doornemen. Dat betekent dat ook meerdere mensen ingeschakeld moeten worden om de inzage te begeleiden. Het maken van fotokopieën kost veel tijd, zeker als nog meer mensen een kopie willen. Het aanleveren van digitale stukken zou veel minder tijd en geld kosten. Dus waarom doet men dat dan niet automatisch? Alle stukken digitaal als pdf-file op de webpagina over de aanvraag. Die documenten worden sowieso digitaal aangemaakt op een computer. Dus ik snap het hele gedoe niet. Het zijn tenslotte geen kroonjuwelen waarvoor beveiliging noodzakelijk is.
Voorgaande jaren was het al een hele toestand, en dit jaar nog steeds. En dan noemt Amsterdam zichzelf een metropool. Open Air, maar geen open administratie. Ook het Gaasperpark komt weer weken achter slot en grendel. Deze klunzige procedure komt zeker niet overeen met de wens van de wetgever om inzage mogelijk te maken “in een makkelijk toegankelijke vorm”.
Al met al levert dit weer voldoende materiaal voor een blogpost. Over de stukken zelf rapporteer ik later nog, als ik de inzageprocedure zelf met succes doorlopen heb.
Overigens, als u het nog niet gezien hebt, de rechtszaak tegen de vergunningen van vorige jaren vindt plaats op donderdag 6 maart, om 9 uur, in de Rechtbank Amsterdam, Parnassusweg 220, toren F. U kunt daarbij aanwezig zijn.