Hieronder mijn open brief over de kwestie evenementen- en groenbeleid, met name het beleid van Groengebied Amstelland, het recreatieschap waar ook de burgemeester via zijn wethouder zitting in heeft.
Geachte Griffier,
Geachte Burgemeester,
Geacht College,
Geachte Gemeenteraadsleden,
Na herhaalde verzoeken aan burgemeester Van der Laan en wethouder Choho, heb ik nog steeds geen antwoord gehad op mijn adressen, brieven en mail over deze kwestie. Ik vraag me af of dit antwoord van de raadsgriffie* de moderne manier is van de gemeenteraad van Amsterdam om burgers een antwoord en stellingname te ontzeggen. Het lijkt er wel sterk op. De burgemeester heeft mijn brieven doorgestuurd aan wethouder Choho. Samen zijn zij verantwoordelijk voor het groen- en evenementenbeleid dat gevoerd wordt via recreatieschap Groengebied Amstelland. Niet eens kreeg ik een antwoord van diegene die was aangeduid als contactpersoon in geval mijn adressen/brieven onbeantwoord bleven. Dat is zeker van de kant van wethouder Choho geen goede stadsmarketing.
[* "De gemeenteraad heeft in deze vergadering besloten, de afhandeling van uw mail over te laten aan de leden van de gemeenteraad en aan het college van burgemeester en wethouders.
Het wordt dus aan de raadsleden en aan het college overgelaten om eventueel een reactie op uw brief te geven.”]
Het is niet de taak van de gemeenteraadsleden of fracties om te antwoorden op dit verzoek. De verantwoordelijke leden van het College hebben er blijkbaar voor gekozen om niet te antwoorden. Dat kan op erop wijzen dat het College zich over mijn vragen niet wil uitspreken en daarmee ook schuld bekent aan een beleid dat zich onttrekt aan een democratische besluitvorming, waarvan deze onwil een uiting blijkt te zijn. Misschien is het College van mening dat de gemeenteraad zich maar moet uitspreken in deze kwestie en als dat niet gebeurt de gemeenteraad als geheel impliciet de ondemocratische besluitvorming gedoogt. Mekaar de zwartepiet toespelen heet dat. Voor een stad die zich een metropool meent is dit wel een schamele bedoening. Waarvan akte. Het College als een soort Stille Vroedschap in tijden waarin het volk in opstand komt tegen het evenementen- en groenbeleid. De overheid dient blijkbaar net als in oude tijden enkel de grote economische belangen, niet de belangen van de burgers. Het bezit van een huis in deze stad is in deze tijd niet meer voldoende om lid te zijn van de Vroedschap, dus ook de belangen van de burgers zijn afgewaardeerd. De geachte heren en dames van het College kunnen blijkbaar – maar zekerheid hierover kan men waarschijnlijk helaas niet bieden – als weleer ‘eventueel’ reageren op brieven van burgers.
Intussen overtreedt de gemeente de regels en verleent vergunningen die in strijd zijn met bestemmingsplannen. Als dan een omgevingsvergunning verleend wordt en burgers daartegen bezwaar willen maken dan wordt een besluit hierover tegengehouden zodat evenementen toch doorgang kunnen vinden en de burgers buitenspel gezet worden en het hen onmogelijk gemaakt wordt om juridische stappen te ondernemen. Het gedoogbeleid van de gemeente voor grote evenementen, ja zelfs het promoten en uitbreiden van de mogelijkheden (zowel wat aantallen bezoekers betreft als gedogen van steeds meer drugsgebruik) wordt gezien als groot economisch belang. Dat groot economisch belang voor de gemeenschap moet nog blijken. Het komt neer op het beleidsmatig verhogen van de winst van een kleine groep festivalorganisatoren als belangrijkste taak van dit College.
Ik citeer uit het Kamerstuk ‘Gedogen in Nederland’.
"Gedogen komt in de huidige praktijk in twee hoofdvormen voor. De eerste vorm is, dat de met handhaving belaste overheidsinstantie ter zake van een eenmaal geconstateerde overtreding niet handhavend optreedt. De tweede vorm die in de praktijk voorkomt is, dat de met uitvoering of handhaving belaste overheidsinstantie reeds voordat een bepaalde overtreding plaatsvindt, aangeeft dat zij daartegen niet handhavend zal optreden.
In de bestuurspraktijk wordt veel gedoogd op grond van vermeende overmachts- dan wel overgangssituaties. Vooral gedogen vooruitlopend op een vergunning vindt in de praktijk frequent plaats.
Gedogen uit onwil is per definitie onaanvaardbaar. Aan deze vorm van gedogen ligt doorgaans een verschil van inzicht met de wetgever over wat wenselijk en rechtvaardig is ten grondslag. Gedogen op deze grond is apert in strijd met het beginsel dat de afweging die de wetgever heeft gemaakt, op het niveau van de handhaving niet mag worden overgedaan.
De beginselen van de rechtsstaat brengen reeds in het algemeen mee dat de uitoefening van elke overheidsbevoegdheid aan controle is onderworpen en dat over die uitoefening verantwoording verschuldigd is. Dat geldt ook voor de bevoegdheid tot gedogen.
Allereerst rust er een controletaak op de gedogende instantie zelf.
Alleen in uitzonderingsgevallen kan gedogen aanvaardbaar of zelfs geboden zijn."
Gedogen is een verwrongen overweging van belangen. Het is duidelijk wie in het evenementen- en groenbeleid het onderspit delft. De huidige vorm van gedogen van evenementen in het NatuurNetwerk Nederland is een vorm van onwil en een foute afweging van belangen. De overheid sluist gemeenschapsgeld naar particuliere ondernemers in de vorm van dure renovatie van parken en groengebieden, enkel en alleen bedoeld om de evenementenindustrie te faciliteren. Duidelijk is dat de regels die gelden voor onze natuurgebieden, het NatuurNetwerk Nederland, niet nageleefd worden. Al te vaak moeten burgers de overheid met een verzoek tot handhaving dwingen zich aan de regels te houden. Dat is de omgekeerde wereld. Het huidige College als een politiek samenspel van neoliberalisme en anarchie, samengevat als anarchistisch neoliberalisme?
Als door de handhavende instantie zelf bewust geen of onvoldoende capaciteit beschikbaar gesteld voor handhaving van een bepaalde normovertreding, en daarbij denk ik in eerste instantie aan geluidsoverlast, dan dient die instantie zich te beraden over zijn eigen uitgangspunten. Het wordt nog erger als de normen voor bijvoorbeeld drugsgebruik ter tegemoetkoming aan particuliere financiële belangen door de gemeente versoepeld worden en ook de risico’s bij festivals groter worden, waardoor voor de burgemeester zijn taken qua orde en veiligheid in het gedrang komen. Onnodig gedogen kan voorkomen worden door het in overweging nemen van de belangen van alle burgers.
Zal ik er dan maar weer van uitgaan dat achterkamertjespolitiek, vroeger ook wel secrete vroedschap genoemd, nog steeds schering en inslag is in het stadsbestuur? Dat burgers niet gewenst zijn in de besluitvorming en dat verouderde gemeenschappelijke regelingen misbruikt blijven worden om een beleid door te drukken dat niet democratisch is getoetst?
Geachte heer burgemeester, mag ik mij tot slot nog even tot u wenden in deze ‘j’accuse’? U wordt binnenkort herbenoemd tot burgemeester. Alvast mijn welgemeende felicitaties hiervoor. Maar daarbij vraag ik mij ernstig af wiens burgemeester u bent of wenst te zijn? Deugt uw 'financiële plaatje’ wel? Vooralsnog hebben evenementen nauwelijks iets opgeleverd voor de grote gemeenschap, zeker als u doorgaat met het pompen van miljoenen in de facilitering ervan.
Aangezien u volhardt in stilzwijgen en ik de indruk krijg dat u mijn brieven niet wenst te lezen en te beantwoorden, zie ik geen andere mogelijkheid dan deze missive te beschouwen als een open brief.
Antwoorden of commentaren van gemeenteraadsleden wil ik in alle vertrouwen graag ontvangen.
Met vriendelijke groet,
Hetty Litjens
Stichting Natuurbescherming ZO